ਜਾਣ-ਪਛਾਣ
ਬਾਈਵੀਂ ਪਉੜੀ ਨਾਲ ੫ ਸਲੋਕ ਦਰਜ ਹਨ। ਪਹਿਲੇ ਸਲੋਕ ਦੀਆਂ ੪, ਦੂਜੇ ਦੀਆਂ ੨, ਤੀਜੇ ਦੀਆਂ ੫ ਅਤੇ ਚਉਥੇ ਤੇ ਪੰਜਵੇਂ ਦੀਆਂ ੨-੨ ਤੁਕਾਂ ਹਨ। ਪਹਿਲੇ ਸਲੋਕ ਵਿਚ ਦ੍ਰਿੜ੍ਹ ਕਰਾਇਆ ਹੈ ਕਿ ਇਕ ਚਾਕਰ ਜਾਂ ਸੇਵਕ ਮਾਲਕ ਦੇ ਸਾਹਮਣੇ ਆਪਣਾ ਆਪਾ-ਭਾਵ ਗਵਾ ਕੇ ਹੀ ਮਾਲਕ ਦੀ ਖੁਸ਼ੀ ਅਤੇ ਨੇੜਤਾ ਹਾਸਲ ਕਰ ਸਕਦਾ ਹੈ। ਦੂਜਾ ਸਲੋਕ ਇਹ ਵਿਚਾਰ ਪੇਸ਼ ਕਰਦਾ ਹੈ ਕਿ ਭਾਵੇਂ ਕਿੰਨੇ ਪੜਦੇ ਪਾਉਣ ਦਾ ਜਤਨ ਕਰੀਏ, ਅਸਲੀਅਤ ਅਖੀਰ ਪਰਗਟ ਹੋ ਕੇ ਹੀ ਰਹਿੰਦੀ ਹੈ। ਤੀਜੇ, ਚਉਥੇ ਅਤੇ ਪੰਜਵੇਂ ਸਲੋਕ ਵਿਚ ਇਸ ਅਟੱਲ ਸਚਾਈ ਨੂੰ ਬਿਆਨ ਕੀਤਾ ਗਿਆ ਹੈ ਕਿ ਬੱਚਿਆਂ ਵਰਗੀ ਹੋਛੀ ਸਮਝ ਰਖਣ ਵਾਲੇ ਕਿਸੇ ਮਨੁਖ ਨਾਲ ਦੋਸਤੀ ਅਤੇ ਫੋਕੀਆਂ ਫੜਾਂ ਮਾਰਨ ਵਾਲੇ ਕਿਸੇ ਹੰਕਾਰੀ ਮਨੁਖ ਨਾਲ ਪਿਆਰ ਇਹ ਦੋਵੇਂ ਹੀ ਛਿਣ-ਭੰਗਰ ਵਰਤਾਰੇ ਹੁੰਦੇ ਹਨ। ਇਹ ਮਨੁਖ ਦਾ ਬਹੁਤਾ ਕੁਝ ਨਹੀਂ ਸਵਾਰ ਸਕਦੇ। ਪਉੜੀ ਇਕ ਸੇਵਕ ਨੂੰ ਸਦਾ ਆਪਣੇ ਮਾਲਕ ਦੇ ਹੁਕਮ ਵਿਚ ਵਿਚਰਨ ਦਾ ਉਪਦੇਸ਼ ਕਰਦੀ ਹੈ, ਕਿਉਂਕਿ ਮਾਲਕ ਅਗੇ ਕਦੇ ਕੋਈ ਆਦੇਸ਼ ਕਾਰਗਰ ਨਹੀਂ ਹੋ ਸਕਦਾ। ਉਥੇ ਤਾਂ ਕੇਵਲ ਜੋਦੜੀ ਹੀ ਪਰਵਾਨ ਹੁੰਦੀ ਹੈ।
